Dragan Mance: Idol, legenda i simbol Partizana

„Na kolenima klizi po travi, podiže ruke golove slavi“ stih je pesme posvećene jednom od najvećih fudbalera koji su ikada nosili dres Partizana, igraču koji je na terenu izazivao strahopoštovanje, a van terena bio oličenje istinskog sportiste i gospodina. Mladić iz Zemuna, koji je na mala vrata ušao u Partizan i za svog kratkog života postao legenda čije se ime i danas, četrdeset godina nakon njegove prerane smrti izgovara sa ogromnim poštovanjem, od svih. Sportskih rivala, navijača koji su ga gledali, ali i onih koji su stasavali nakon njegove smrti. Jer Partizan je Dragan Mance i Dragan Mance je Partizan. 

Mladić iz Zemuna, koji je prve korake napravio u lokalnom FK Galenika (današnji Zemun), u septembru 1980. godine pridružio se Partizanu i za svega nekoliko godina postao je jedan od najatraktivnijih i najomiljenijih fudbalera svog vremena i vrlo brzo postao miljenik svih kojima je Partizan u srcu. Za crno-bele je odigrao 279 utakmica i postigao 174 pogotka, a poginuo je žureći na trening svog kluba. I danas se samo ispreda, šta bi bilo da je Mance nekim čudom ostao živ, ko bi mogao da ga zaustavi na terenu?

Skaut Sport

Legendarni napadač, sa čuvenom devetkom na leđima i rukama podignutim uvis posle svakog postignutog gola, i danas izaziva osmeh kod navijača. Za starije generacije bio je idol, za mlađe, koji nažalost nisu uspeli da vide njegovu magiju, Mance je gotovo mitsko biće, simbol jedne epohe i fudbaler čije ime nikada neće izbledeti, a to je pokazala i utakmica koju je Partizan odigrao prethodne sedmice u okviru prvenstva Srbije, kada su Grobari obeležili četiri decenije od njegove smrti. Golovi koje su postigli Andrej Kostić i Birbas Natho proslavljeni su u Manceovom stilu, sa rukama podignutim u vis, a naročito je pažnju javnosti privukla proslava mladog Podgoričanina, koji svojim nastupima i potezima, ako je verovati starijima, neodoljivo podseća na Partizanovu legendu. 

Mance je sa Partizanom osvojio jednu titulu prvaka tadašnje Jugoslavije, a za reprezentaciju sakupio svega četiri nastupa, sedam za omladinsku i dva za olimpijsku. Svi su verovali da njegovo vreme tek dolazi, ali je jutro 3. septembra 1985. godine, svim navijačima Partizana ostalo duboko urezano u sećanju. 

„Zvuk udara kola o betonski stub na staroj deonici auto-puta Beograd - Novi Sad još para nebo nad Zemunom...“ Tako na zvaničnom sajtu kluba počinje podsećanje na jednog od najvećih, ako ne i najvećeg igrača koji je nosio crno-beli dres beogradskog velikana. Prema rečima još jedne legende Partizana, Nenada Bjekovića, Mance je u životu propustio samo jedan trening, i to upravo onog kobnog 3. septembra pre 40 godina. 

Poslednji pogodak, Mance je postigao samo dva dana pre smrti, u duelu protiv podgoričke Budućnosti, a jedan od najomiljenijih postigao je u legendarnom duelu sa Kvins Park Rendžersom, u čuvenom Partizanovom preokretu protiv londonske ekipe. U naponu snage, samo je  smrt mogla da ga zaustavi, ali ne i da ga pošalje u zaborav. 

Već četiri decenije stadionom Partizana, odjekuju stihovi: „Otišo si Dragane, ostala je tuga…“ I upravo ove reči najbolje oslikavaju prazninu koja je nastala kobnog 3. septembra 1985. godine, kada je u saobraćajnoj nesreći ugašen život Dragana Mancea, jednog od najvećih fudbalera Partizana u osam decenija dugoj istoriji. Četrdeset godina kasnije, Mance je i dalje idol, legenda i simbol crno-belih, iako ga dobar deo današnjih navijača nikada nije video kako golove proslavlja klizeći po travi sa rukama podignutim visoko.